Wat mij opviel aan Draghi’s persconferentie

Omdat de ECB gisteren met een groot pakket maatregelen zou gaan komen, heb ik voor één keer de moeite genomen om Draghi’s persconferentie live te bekijken. En dat was best informatief.

De aangekondigde maatregelen waren uiteraard informatief, maar er waren andere dingen die mij meer opvielen. Bij het voorlezen van de persverklaring kreeg ik bijvoorbeeld het gevoel naar iemand te kijken die totaal niet wist wat hij precies aan het voorlezen was.

Achteraf vermoed ik dat Draghi gewoon heel slecht is in voorlezen. Want bij de vragen van de aanwezige pers viel mij op dat hij op een ontspannen, scherpe en tegelijk symphatieke manier antwoordde.

Er waren drie dingen die mij enorm opvielen.

1. ECB’s definitie van stabiliteit
Het eerste was dat Draghi meerdere keren benadrukte dat de ECB naar slechts één ding streeft. En dat is naar prijsstabiliteit.

Omdat inflatie nu 0,5% is en consumentenprijzen dus bijna stabiel zijn, neemt de ECB maatregelen om prijsstabiliteit te bewerkstelligen.

Voor ieder mens is iets stabiel als het gelijk blijft. Voor de ECB zijn prijzen stabiel als ze met 2% per jaar stijgen. Kromme logica.

2. ECB wordt gedwongen door falende regeringen
Het tweede wat mij opviel was dat Draghi expliciet aangaf dat je als land uit een crisis geraakt als je belastingen verlaagt, overheidsuitgaven verlaagt, publieke investeringen (infrastructuur) verhoogt en structurele hervormingen (arbeidsmarkt, pensioenstelsel) doorvoert.

Daarmee leverde hij indirect forse (en zéér terechte) kritiek op zowat alle Euro-regeringen. Want die hebben hun uitgaven sinds 2008 alleen maar verhóógd, en ze hebben belastingen massáál verhoogd. Terwijl van structurele hervormingen nauwelijks iets in huis is gekomen.

Draghi wordt dus gedwongen tot maatregelen omdat Euro-regeringen de afgelopen jaren precies het omgekeerde hebben gedaan van wat nodig is om economische groei te bevorderen.

3. Belediging aan het adres van spaarders
Het derde wat mij opviel was Draghi’s reactie op de vraag over spaarders die het slachtoffer zijn van de enorm lage rente.

Daarop was zijn antwoord dat de ECB niet bepaalt hoeveel rente de spaarders ontvangen, maar dat iedere bank dat voor zichzelf bepaalt.

Dat antwoord is feitelijk juist, maar hij beledigt daarmee de intelligentie van spaarders. Ik heb het niet erg op banken, maar je mag niet van ze verwachten dat ze in de huidige situatie 3% rente aan haar spaarders gaan betalen. En Draghi weet dat donders goed.

Conclusie
Uiteraard ben ik niet bepaald een fan van de huidige generatie centrale bankiers. En door Draghi’s opmerking over de lage spaarrente al helemaal niet.

Maar je krijgt door naar de persconferentie te kijken toch wat meer begrip voor de moeilijke positie waarin de ECB wordt gemanouvreerd als gevolg van het dramatisch falende, contra-productieve beleid van politici.

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media:

Voorbeeld valuta oorlog – de VS tegen China

Het Bruto Nationaal Product (de economie) van de Verenigde Staten is opgebouwd uit de volgende vier componenten:

  • 71% consumentenuitgaven
  • 12% bedrijfsinvesteringen
  • 20% overheidsuitgaven
  • minus 3% netto export (dus meer import dan export)

De VS heeft economische groei nodig. Het is voor iedereen wel duidelijk dat Obama niet mag verwachten dat de Amerikaanse consument meer geld gaat uitgeven. Die heeft geen geld meer. En als consumentenuitgaven niet toenemen, dan zullen ook de bedrijfsinvesteringen niet toenemen. En de overheid geeft nu al véél teveel geld uit. Overheidsuitgaven moeten juist omlaag.

De conclusie die Geithner en zijn economen hebben getrokken is dan ook dat als de VS economische groei wil, zij meer moet exporteren. En het liefst zo snel mogelijk.

Dollar moet omlaag
En dus moet de waarde van de dollar omlaag ten opzichte van andere valuta, zodat Amerikaanse producten goedkoper worden. Probleem is echter dat veel landen, waaronder China, hun munt hebben gekoppeld aan de dollar, die nu eenmaal de ‘world reserve currency’ is.

Dus wat doe je als Amerikaans politicus?
Je bestempelt China als ‘currency manipulator’ en probeert ze zo te dwingen om de koers van de Yuan (sneller) te verhogen. China trapt daar uiteraard niet in, want zij proberen er nu juist alles aan te doen om zoveel mogelijk Chinezen aan het werk te krijgen/houden, en om geen sociale onrust te veroorzaken.

En dus komt de VS in de herfst van 2010 met QE2. De Fed print $600 miljard splinternieuwe dollars. Als China (en anderen) hun munt aan de dollar gekoppeld wil houden, wordt haar centrale bank gedwongen om naar verhouding evenveel geld te printen. En dus inflatie uit te lokken.

Revaluatie of sociale onrust
Het verschil tussen de Amerikaanse en de Chinese economie is echter dat die laatste op volle toeren draait, waardoor de stijgende geldhoeveelheid vrijwel direct leidt tot fors stijgende inflatie. Waardoor het risico op sociale onrust toeneemt.

China wordt op die manier gedwongen om ofwel inflatie (en dus sociale onrust) te accepteren, ofwel om haar munt te revalueren ten opzichte van de dollar. Ze hebben voor het laatste gekozen, waardoor de dollar 5% is gedaald ten opzichte van de yuan.

En China ziet de VS uiteraard niet bepaald als een bevriend land. De VS is tegelijk een belangrijke afzetmarkt én een land dat aan China financieel de oorlog heeft verklaard. En dat geldt niet alleen voor China, maar ook voor andere opkomende economieën.

Conclusie
Als de VS de geldpersen opnieuw aanzet, dan gebeurt bijna automatisch hetzelfde in diverse landen wiens munt aan de dollar is gekoppeld én in diverse landen die vrezen dat hun eigen munt te duur wordt (zoals Brazilie, Zwitserland, etc). En als er massaal geld wordt geprint, dan wordt geld automatisch minder waard ten opzichte van grondstoffen. En is de gewone burger de klos.
Dáárom is het zo belangrijk om fysiek goud en zilver te bezitten!

 

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media:

Wat zal de goudprijs definitief doen dalen?

We hebben de afgelopen weken veel aandacht besteed aan goud en zilver (hier vindt u de vorige artikelen). Enerzijds omdat we het belangrijk vinden en willen benadrukken dat de traditonele strategie van veilig je geld op een spaarrekening wegzetten de komende jaren juist niet veilig zal zijn. Anderzijds omdat er nu eenmaal veel over te lezen, te denken en dus te schrijven valt.

Stel dat je short wilt gaan in goud?
Dit weekend las ik een artikel waarin werd ingegaan op de vraag wat er moet gebeuren om de goudprijs definitief aan het dalen te krijgen.
Ofwel, stel dat je zou willen inspelen op een dalende goudprijs, welke dingen zouden dan moeten gebeuren om daar geld aan te verdienen?

Dat is interessant, want andersom denken geeft een goed perspectief. Ik geef u hieronder twee belangrijke voorwaarden die moeten worden vervuld om de goudprijs aan het dalen te krijgen:

1. De financiële crisis moet definitief ten einde zijn
Werkloosheid moet omlaag, begrotingstekorten moeten verdwijnen, centrale banken moeten stoppen geld te drukken en de economie moet gezond groeien (dus door groei in de privé-sector, niet door overheidsuitgavan).

2. De reële rente moet positief worden
Als u op dit moment geld op een spaarrekening zet of een 5-jarige staatsobligatie koopt, dan is de rente na aftrek van belastingen en na aftrek van de wérkelijke inflatie negatief. Een negatieve rente jaagt mensen weg uit spaarrekeningen.

Kort gezegd komt het erop neer dat politici en centrale bankiers plotseling verstandig én moedig moeten worden. Landen, banken en bedrijven die teveel op de pof hebben geleefd, moeten niet worden geholpen en moeten dus failliet gaan. Tegelijk zou de ECB de rente moeten verhogen, behalve uiteraard bij (door centrale bankiers zo gevreesde) daadwerkelijke deflatie. Gevolg zou een enorme depressie zijn die enkele jaren duurt, waarna weer licht aan het einde van de tunnel opdoemt.

Ziet u het gebeuren?
Ik niet. Vanaf het uitbreken van de crisis hebben politici consequent precies het omgekeerde gedaan van wat nu eenmaal nodig is. Het ene gat wordt met het andere gat opgevuld, de ene lening wordt genomen om de andere af te lossen, terwijl de totale schade alleen maar groter wordt. De Amerikanen hebben daar een prachtig uitdrukking voor: “kicking the can down the road”. Alleen wordt “the can” bij iedere keer dat je hem “down the road” trapt zwaarder. En kun je hem steeds minder ver trappen, tot het ding op een goede dag blijft liggen. En dan zijn de rapen pas écht gaar…

Alle voorwaarden voor forse stijging
De conclusie van deze analyse is dan ook dat het financiële zelfmoord zou zijn om te gaan speculeren op een dalende goudprijs. Gewoon omdat politici en centrale bankiers de perfecte voorwaarden blijven creëren voor een enorme stijging van de goudprijs. En dus is het verstandig om een deel van ons geld veilig om te zetten in fysiek goud (en zilver).

Open ook een goudrekening
Ik heb zelf gekozen voor een rekening bij Goldmoney, omdat dit mij de beste combinatie van veiligheid en gemak geeft.
Klikt u hier om uw eigen rekening bij Goldmoney te openen.

Het openen van een rekening is trouwens zeer gemakkelijk, maar we hebben voor de zekerheid ook een Nederlandse handleiding geschreven. Klikt u hier als u die wenst aan te vragen.

 

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media:

Schrikbarende staatsschulden en begrotingstekorten

Gisteren kwam Eurostat met cijfers die aangeven hoeveel per EU-land in 2009 het begrotingstekort is geweest en hoe hoog de staatsschuld is. De cijfers zijn schrikbarend.

De Grieken spannen uiteraard de kroon met een begrotingstekort van maar liefst 13,6% van het BNP en een staatsschuld van maar liefst 115%. In een vorige nieuwsbrief heb ik al eens geschreven dat het uitdrukken van dit soort cijfers alleen als percentage van het BNP belachelijk is, want op het onwetende publiek komen ze veel milder over dan ze daadwerkelijk zijn.

De Griekse overheid had in 2009 in totaal voor 88 miljard euro aan belastinginkomsten, terwijl er voor maar liefst 120 miljard werd uitgegeven. De Griekse overheid gaf vorig jaar dus 32 miljard ofwel 36% meer uit dan er binnenkwam. Als de Grieken niet drastisch bezuinigen, dan is het steunpakket van 30 miljard euro binnen een jaar opgebruikt en zitten we straks tegen exact hetzelfde probleem aan te kijken. De Griekse staatsschuld bedroeg per 31 december 273 miljard euro, ofwel ruim drie keer zo hoog als wat er in 2009 binnenkwam.

België en Nederland
In 2009 kwam er in België voor 163 miljard euro aan belastinginkomsten bij de overheid binnen, terwijl er in totaal 183 miljard werd uitgegeven. Dat gaf de staatsschuld weer een forse zet omhoog, want die bedraagt per eind vorige jaar maar liefst 327 miljard euro, ofwel 97% van het BBP.

In Nederland kwam er vorig jaar 264 miljard euro de schatkist binnen, terwijl er 294 miljard werd uitgegeven. De staatsschuld liep vorig jaar op tot 347 miljard euro, ofwel 61% van het BBP. Daarmee staat Nederlandse staatskas er een stuk beter voor dan de Belgische, maar ik zou er toch niet vrolijk van worden als mijn financiële huishouding dezelfde verhouding tussen inkomsten, uitgaven en netto vermogen had.

Hetzelfde beeld zien we in veel andere landen. Naast België (97%) bevinden Griekenland (115%) en Italië (116%) zich in de top-3 van de Europese Unie als het gaat om de hoogste staatsschuld. Als we kijken naar begrotingstekorten, dan zijn het Ierland (14,3%), Griekenland (13,6%) en Groot Brittannië (11,5%) die de kroon spannen. Hoe hoger het begrotingstekort, hoe groter de kans dat de staatsschuld de komende jaren snel zal stijgen.

Gebrek aan urgentie
Het gebrek aan leiderschap en urgentie is ongekend. In Nederland spreken politici erover dat de uitgaven over een periode van vier jaar met 15 miljard euro moeten worden teruggedrongen. De Nederlandse overheidsuitgaven zijn gestegen van 246 miljard in 2006 tot 294 miljard in 2009. De politici wisten dus wel hoe in slechts drie jaar tijd een slordige 48 miljard meer uit te geven, maar hebben vervolgens vier jaar nodig om slechts 15 miljard van die stijging terug te draaien. De staatsschuld zal alleen maar verder oplopen en de rentelasten zullen bij een straks stijgende rente als een molensteen om de nek komen te hangen.

Pijn en moeite
Hierboven neem ik Nederland als voorbeeld, maar het gebrek aan urgentie is in ieder EU-land voelbaar. Als je iets wilt bereiken, moet je jezelf een tijdje lang op de pijnbank durven leggen. Of het nu om het behalen van een diploma, het leveren van een sportprestatie, het verliezen van gewicht, het starten en opbouwen van een onderneming of om op orde brengen van je financiële huishouding gaat. Opoffering, pijn en moeite zijn de basisingrediënten. In Europa willen we geen kortstondige pijn, willen we vooral geen opofferingen doen, waardoor de pijn op de lange termijn alleen maar groter zal zijn.

 

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media: