Het is crimineel en er is niets aan te doen

Alleen al het simpele feit dat de ECB de rente op 0,75% heeft gezet. Crimineel omdat gewone spaarders hierdoor worden bestolen ten gunste van banken. Dat de ECB inzet op ongelimiteerd geld printen is crimineel omdat de waarde van onze euro hierdoor steeds meer wordt uitgehold, waardoor we voor een euro steeds minder spullen kunnen kopen.

Dat politici in heel Europa “bezuinigingspakketten” presenteren, die stuk voor stuk grotendeels bestaan uit belastingverhogingen is crimineel. Want de gewone, werkende burger wordt financieel uitgewrongen, terwijl er juist keihard moet worden gesneden in de enorme overheidsapparaten.

Dat politici belastinggeld aan zuiderse landen lenen om die landen vervolgens te dwingen tot maatregelen die hun economie doodknijpen is crimineel. Want de bevolking van Zuid-Europa lijdt enorm, terwijl er economisch geen enkele vooruitgang wordt geboekt.

Een spaarder hoort bij de huidige 2,7% inflatie minimaal 4,7% rente op zijn spaargeld te ontvangen. Een verantwoordelijke centrale bankier print geen geld. Een verantwoordelijke politicus snijdt fors in de kosten en verlaagt belastingen.

Alle basisregels van (sociaal) verantwoord met geld omgaan zijn de afgelopen jaren aan de kant geschoven. En alle problemen vooruitgeschoven. De enige ‘oplossing’ die voor politici en centrale bankiers overblijft, is geld printen. Massaal en ongelimiteerd.

Het is crimineel en er is niets aan te doen. De gevestigde belangen zijn te sterk. De beurs mag niet instorten, de spaarder moet zijn geld uitgeven en inflatie moet de schuldenlast van staat, banken en multinationals drukken. Ten koste van de burger.

Het enige wat u en ik kunnen doen is onszelf beschermen. En de boodschap aan vrienden en familie doorgeven, zodat we ze in ieder geval de kans geven om zichzelf ook te beschermen.

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media:

Het jaar van de woede

“Niemand hoeft mij te vertellen hoe complex de oplossing van dit probleem is. Terwijl het op zich allemaal niet zo moeilijk is.” Deze onnavolgbare uitspraak komt van Johan Cruijff, sprekend over de problemen bij voetbalclub Ajax. Heerlijke contradictie, en tegelijk geniaal omdat er geen speld tussen te krijgen is. Cruijff’s filosofie: Complexe problemen dienen juist simpel te worden opgelost.

De huidige economische situatie kan je ook complex noemen. Maar de oplossingen zijn simpel. Ierland, Griekenland en Portugal zijn failliet. Net als de Verenigde Staten. Het is voor deze landen een kwestie van eerlijk de situatie onder ogen zien en bekend maken dat je niet langer aan je verplichtingen kunt voldoen. Moeilijk, maar tegelijk heel simpel. Simpel, maar politici zullen dit pas doen nadat alle andere “oplossingen” geen oplossing zijn gebleken en ze écht geen andere kant meer op kunnen.

Overheden kunnen geen banken redden. En moeten ook niet pretenderen dat ze spaartegoeden van burgers kunnen garanderen. Overheden zijn niet eens volwassen genoeg om hun eigen financiële huishouding op orde te houden. Als een bank dus failliet gaat, dan moeten we dat als feit aanvaarden. Geen reddende engelen. Net zoals die er bij een andere onderneming ook niet zijn.

De korte termijn gevolgen van alleen al deze twee simpele stellingen zijn dramatisch. Maar westerse banken en overheidsinstanties hebben de afgelopen 15 jaar dan ook keihard hun best gedaan om ervoor te zorgen dat er nu sprake is van een dramatische situatie. Ze zijn echter de enige oplossing voor gezondheid op de langere termijn. Oplossingen zonder enorme pijn zijn helaas uitverkocht.

Eerst belastinggeld gebruiken om banken te redden, en dan keihard bezuinigen is een ideaal recept om burgers in opstand te laten komen. In 2011 zullen bezuinigingen voor het eerst goed voelbaar zijn én zullen de prijzen van vooral voedsel en energie fors stijgen. De arbeiders- en middenklasse gaan hierdoor worden “gesandwicht”. Wij hebben een sterk vermoeden dat de stakingen die we afgelopen maanden al in diverse EU-landen zagen, slechts een begin zijn. 2011 wordt het jaar van de woede. Woede van burgers, gericht op vooral politici en bankiers. In alle westerse landen.

Wij zijn als burgers pessimistisch over 2011, terwijl we als beleggers juist zeer optimistisch zijn. Het wordt echter wél heel belangrijk om de ontwikkelingen goed te blijven volgen, en daarbij ook de strapatsen van de heren politici en centrale bankiers.

 

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media:

Too big to fail – Too small to rescue

Iedereen kent inmiddels de uitdrukking “too big to fail”. Het is de favoriete uitspraak van politici en centrale bankiers om met belastinggeld banken en andere grote bedrijven overeind te houden. Niemand die zich vervolgens afvraagt waarom bedrijven te groot zijn om failliet te kunnen gaan. En of de gevolgen daarvan op de lange termijn wel zo desastreus zijn als men wil doen geloven.

Wespennest
Deze logica heeft ervoor gezorgd dat de Amerikaanse regering nu mede-eigenaar is van Fannie Mae, Freddie Mac, Citigroup, AIG, de halve Amerikaanse auto industrie, en nog een paar van die namen. Ook in Europa doet men trouwens aardig mee en dat is een zeer ongezonde ontwikkeling. Vooral voor wat betreft de banken zitten de regeringen (en dus de belastingbetalers) in een wespennest, want de situatie is nog steeds zo dat zelfs de directies van de banken niet weet hoeveel rommel er nog in de boeken zit.

Alleen door het veranderen van de boekhoudregels, hoeven banken hun bezittingen niet meer tegen marktwaarde te boeken, zodat ze de rommel nog even onder de pet kunnen houden. Vandaar ook de “prachtige kwartaalwinsten” die we deze week zagen bij verschillende Amerikaanse banken.

Too small to rescue
Afgelopen week werd bekend dat een andere verzekeraar, de Amerikaanse CIT Group, geen verdere financiële ondersteuning van de overheid krijgt. Hoewel het bedrijf een balanstotaal heeft van $75 miljard, wordt het niet beschouwd als “too big to fail”. Bij de CIT group geldt dat het “too little to rescue” is. Dit bedrijf moet in het eerste kwartaal van 2010 een bedrag van $7,4 miljard afbetalen en kan dat zelf niet ophoesten.

CIT is een bedrijf dat vooral kredieten verleent aan het Amerikaanse midden- en kleinbedrijf, dat veel te lijden zal hebben van een faillisement. De abnormale bedrag die de regering heeft gespendeerd om de grote jongens overeind te houden, in combinatie met de weigering om een in vergelijking laag bedrag te besteden aan CIT verstekt alleen maar de perceptie dat je er als bank een puinhoop van mag maken, zolang je maar groot genoeg bent.

Als je niet groot genoeg bent, moet je het óók bij Obama zelf uitzoeken. Ook al zijn het juist die grote banken die de ellende hebben veroorzaakt. Obama wordt er bij de écht zelfstandige ondernemers niet echt populairder op (die klaplopers bij de grote bedrijven zijn gewone werknemers). Obama’s regering werkt nu aan een verplichte ziektekostenverzekering die de kosten van juist deze ondernemers omhoog zullen jagen, terwijl het tegelijk nóg moeilijker wordt om krediet te verkrijgen.

 

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media: