Ik heb het niet zo op die Warren Buffett. Nooit gehad ook. Hij komt op mij altijd een beetje dommig over. Dit omdat ik altijd het gevoel heb dat hij niets concreets vertelt als hij spreekt. Ik heb nog hem nog nooit iets horen zeggen waar ik iets van leerde, of waardoor hij mij aan het denken zette. Hij komt dus dommig over, maar dat is hij uiteraard niet. Dat betekent dat hij zich heeft bekwaamd in het praten zonder echt iets te zeggen. Iets wat niet past bij de onafhankelijke belegger, die velen in hem zien.
Gisteren verklaarde hij met een uitgestreken gezicht dat hij de kredietcrisis niet had zien aankomen, en dat hij de rating agencies daardoor niet kan beschuldigen van het feit dat zij dat ook niet zagen aankomen. Eerst dat dommige (de onschuldige belegger die het allemaal niet zag aankomen), om daarna iedereen een rad voor ogen te draaien. Want het is helemaal niet de taak van de rating agencies om een crisis te zien aankomen!
Als een bank een stuk of duizend hypotheekleningen in een pakket stopt en daar een beleggingsproduct van maakt, en vervolgens aan bijvoorbeeld Moody’s vraagt om daar een oordeel over te geven, dan is het de taak van Moody’s om te onderzoeken of die hypotheekleningen op een verantwoorde manier zijn verstrekt. En dus een lage rating te geven als er veel te grote hypotheekleningen zijn verstrekt aan mensen die werkloos zijn, of zelfs geen salarisstrook hoefden af te geven. Dit deden ze niet. Ze plakten op alles triple-A zonder verder ook maar één hypotheekaanvraag te onderzoeken.
Warren Buffett weet dat donders goed. Hij weet donders goed dat die rating agencies hun werk niet hebben gedaan, hij weet dat ze dit bewust niet hebben gedaan, en hij weet dat de reden daarvan ligt in het feit dat al deze banken zeer waarschijnlijk de grootste klanten zijn van Moody’s, Standard & Poors, Fitch, etc. Hij draait mensen een rad voor ogen zonder dat hij op een feitelijke leugen te betrappen is. Warren Buffett past hiermee precies in het rijtje politici en bankiers die de waarheid minder belangrijk vinden dan vriendelijk zijn voor hun Wall-Street vriendjes.
General Motors en Ford presteren al heel veel jaren zeer slecht. Innovatie is bij deze bedrijven al jarenlang een vies woord. Ze presenteerden ondanks een flink stijgende olieprijs doodleuk een nieuw model van een enorme energieverslindende SUV, die ze vervolgens aan de straatstenen niet kwijt raakten. Op hetzelfde moment kwamen de Japanse fabrikanten met kleine, energiezuinige modellen en streefden hiermee de Amerikanen ongenadig hard voorbij.