Geen touw aan vast te knopen…

Draghi kwam met een fors pakket stimuleringsmaatregelen, maar de euro steeg donderdag. Een stijgende euro is het laatste waar de eurozone op zit te wachten.

En vanmorgen bleef zijn Japanse collega Kuroda op zijn handen zitten. Het enige wat uit de Bank of Japan kwam, was samen te vatten in onderstaande krantenkop.

De Bank of Japan is pessimistischer geworden over de economie, over export én over inflatie.

Maar ze doen niets. Behalve uiteraard dat ze gewoon doorgaan met 6,7 biljoen Japans Yens (€53 miljard) per maand printen. Als je de grootte van de economie meerekent, dan print Kuroda dubbel zoveel geld als Draghi.

Een onoplosbaar probleem
Een stilstaande economie. Nul procent inflatie. 230% staatsschuld. Snel vergrijzende bevolking. Geen immigratie.

Het lijkt alsof er aan het BoJ-beleid geen touw meer vast te knopen is. Alsof ze niet meer weten wat nu te doen.

De enige logica die je nog zou kunnen bedenken, is dat Kuroda de Yen wil doen dalen door een paar maanden lang verwachtingen te kweken over forse stimuleringsmaatregelen die (in de zomer) gaan komen.

Japan is een onoplosbaar economisch probleem. En de Yen zal waardeloos eindigen.

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media:

De bizarre maand oktober

Lang geleden dat ik zo een bizarre beursmaand heb meegemaakt. Misschien heb ik zelfs nooit zoiets bizars meegemaakt.

In een maand tijd gingen de aandelenbeurzen van gemakzuchtig optimisme naar paniek, en vervolgens in geen tijd terug naar een soort euforie. Zonder dat er op economisch of geopolitiek vlak nu echt iets speciaals gebeurde.

Dat de beurs zó snel herstelde, heeft mij enorm verrast. Vooral omdat de dollar steeg én de olieprijs zeer onverwacht (en door bijna niemand voorzien) fors daalde.

Stijgende dollar is normaal slecht voor beurs
Vooral de stijgende dollar is normaal gezien niet goed voor de beurzen. Veroorzaakt dalende winsten van Amerikaanse bedrijven (buitenlandse winsten dalen in dollars gemeten) én veel problemen in opkomende markten (dollars die het land verlaten).

Daarnaast zagen we dat de Yen fors daalde omdat de Bank of Japan aankondigde nóg meer geld te gaan printen én zagen we dat de goudprijs opnieuw een opdonder kreeg.

Oorzaak daling goudprijs
Afgelopen maand was voor wat betreft goud zeer bizar. Bijna iedere week las ik berichten over fors stijgende vraag naar fysiek goud in vooral China, India en Rusland. En vorige week nog las ik hier nog dat de US Mint een 40% hogere vraag naar zilveren munten had.

Terwijl de vraag naar fysiek goud en zilver tot recordhoogte is gestegen, dalen de prijzen van goud en zilver. Hoe bizar is dat?

Een even logische als plausibele uitleg hiervoor hoorde ik vorige week van Raoul Pal.

Prijs goud wordt bepaald op de papieren markt
Voor iedere kilo fysiek goud zijn er misschien wel 100 beleggers die op papier goud bezitten. De goudprijs wordt echter bepaald op de papieren markt, en is dus manipuleerbaar.

Eén kilo fysiek goud dient zodoende als onderpand voor 100 kilo papiergoud. En zolang die 100 papieren goudbeleggers er allemaal op vertrouwen dat ze fysiek goud kunnen opeisen én geleverd zullen krijgen, is er niets aan de hand.

Omdat de vraag naar fysiek goud nu echter zo groot is, verdwijnt veel goud in kluizen van gewone mensen en centrale banken, waardoor het niet langer beschikbaar is voor levering. En waardoor de hoeveelheid beschikbaar onderpand zienderogen daalt.

Omdat er minder fysiek goud als onderpand beschikbaar is, moeten een fors aantal papieren goudposities worden gesloten omdat anders de verhouding fysiek goud/papiergoud nóg maffer wordt dan die nu al is. En door het sluiten van al die papieren goudposities, daalt de goudprijs.

Fase waar we doorheen moeten
Raoul Pal omschrijft dit als een tijdelijke fase waar we doorheen moeten. Die fase zal eindigen zodra we berichten zien van grote papieren goudbeleggers die levering van fysiek goud eisen. Of zodra de Shanghai Gold Exchange besluit om de goudprijs niet langer door de LBMA (London) te laten bepalen, maar het zelf te doen.

Zodra beleggers de papieren goudmarkt niet langer vertrouwen en alleen nog fysiek goud willen, of zodra andere goudmarkten besluiten om de Londonse prijsbepaling te negeren, gaat het knallen.

Dát dit gaat gebeuren is onvermijdelijk. Wannéér dit gaat gebeuren, weet niemand.

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media:

Het grote gevaar voor de beurzen

Afgelopen vrijdag vertelde ik u al dat de economie in Euroland afgelopen kwartaal piepend en krakend tot stilstand is gekomen. En tegelijk dat dit voor de beurzen positief nieuws is.

Er was vorige week echter nóg meer positief nieuws voor de beurzen. Uit Japan. Want de Japanse economie daalde met maar liefst 1,7 procent, ofwel 6,8 procent op jaarbasis.

Meer geprint geld, stijgende beurzen
De kans dat de ECB de geldpersen veel harder moet laten draaien, stijgt zienderogen. En de kans dat de BoJ nóg meer geld moet gaan printen dan ze nu al doet, stijgt ook zienderogen.

Dat zowel de eurozone als Japan zwaar ziek zijn (en in verschillende snelheden richting de afgrond gaan) doet er voor de beurzen niet toe. Het enige wat telt, is het vooruitzicht op nieuw geld dat richting de financiële markten zal vloeien.

Waar de wereld écht op zijn kop staat
Zoals ik vrijdag al schreef, leven we in een bizarre wereld. Maar waar de wereld pas écht op zijn kop staat, is op de kapitaalmarkten. De grafiek hieronder laat zien hoe ongelofelijk de situatie bijvoorbeeld is voor Italiaanse staatsobligaties.

Op de rode lijn zien we de Italiaanse staatsschuld. En op de groene zien we hoeveel rente je krijgt als je geld uitleent aan de Italiaanse staat. Hoe harder de staatsschuld stijgt, hoe gemakkelijker het blijkbaar voor Italië wordt om geld te lenen.

Hoe meer schuld je maakt, hoe minder rente je moet betalen
Uiteraard met dank aan Draghi, die in 2012 beloofde om garant te staan. Hetzelfde beeld zien we overal in Europa, in de VS én in Japan. Obligatierente op een laagterecord, terwijl staatsschulden blijven stijgen.

Als er iémand in de wereld is, die mij kan uitleggen hoe zoiets ongestraft kan blijven voortduren, dan houd ik mij zeer aanbevolen…

De allerstrafste situatie
De strafste situatie zien we echter op de Amerikaanse kapitaalmarkt. Geld uitlenen aan bedrijven die junk-status hebben, en daarvoor slechts 5% rente ontvangen, is absolute waanzin.

Komen we gelijk bij het grote gevaar voor de beurzen. Liquiditeit. Ik ben geen groot kenner van kapitaalmarkten, maar ik lees de afgelopen twee maanden steeds vaker dat veel grote jongens zich tot hun nek in de schulden hebben gestoken.

Hoe het straks volledig mis kan gaan
Kort geld lenen aan 1% en vervolgens junk-bonds kopen die 5% opbrengen. Zéér winstgevend. Totdat het mis gaat. Want die junk-bonds (bedrijfsobligaties) zijn blijkbaar niet bepaald liquide.

Als koersen daarvan omlaag gaan, kunnen dit soort risico nemende grote jongens worden gedwongen om hun junk-bonds voor nog veel lagere koersen te verkopen. Waardoor een restschuld overblijft en ze aandelen moeten verkopen om die restschuld te kunnen voldoen.

Waardoor junk-bonds verder in koers omlaag gaan, meer grote jongens in de problemen komen, meer pakketten aandelen gedwongen worden verkocht, en waardoor beurskoersen fors dalen.

Ondanks het hernieuwde optimisme op de beurzen, toch iets om zeer scherp in de gaten te houden…

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media:

Als de grote jongens straks winst gaan nemen…

Op 26 juli 2012 hield Draghi zijn fameuze “whatever it takes” toespraak, waarin hij beloofde dat de ECB alles zou doen wat nodig was om de euro te redden.

Op dat moment was er nog redelijk paniek in euroland, want de rente op vooral Spaanse en Italiaanse staatsobligatie ging richting 7%. En beide landen zijn te groot om even een reddingspakketje voor in elkaar te zetten. Paniek dreigde.

“Ik sta garant”
En dus gaf Draghi met zijn “whatever it takes” de impliciete boodschap aan alle grote beleggers dat ze veilig die staatsobligaties konden kopen. Hij stond garant.

Grote beleggingsfondsen houden van garanties. Héél erg zelfs.

Zij belegden daarom met veel liefde in Italiaanse en Spaanse staatsobligaties, waardoor de rente daarop daalde. Crisis afgewend. En omdat de Fed en de BoJ vervolgens fors geld begonnen te printen, vloeide nog méér geld richting Europa.

Met als gewenst gevolg dat (terwijl staatsschulden verder stegen) de rente op staatsobligaties nog verder daalde.

Het ongewenste gevolgje
Alleen was er ook een ongewenst gevolgje. Hoe meer geld richting europese beleggingen vloeit, hoe meer de euro stijgt.

En hoe meer de euro stijgt, hoe goedkoper het wordt om te importeren, hoe duurder om te exporteren en hoe meer inflatie daalt.

Als de grote jongens straks winst gaan nemen
Waardoor Draghi wordt gedwongen om geld te printen. Want die inflatie moet weer richting 2%. En als inflatie straks laag blijft, dan gaat hij nog meer geld printen.

Met straks als onvoorzien consequentietje dat de grote fondsen (logischerwijs) de inmiddels behaalde winst op hun Italiaanse, Spaanse, maar ook Franse staatsobligaties veilig gaan stellen. Dat ze dus verkopen.

Dan stijgen de rentes daarop (terecht) fors. En hebben we weer paniek in euroland.

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media: