Stel dat je met een groep van zes vrienden op school zit en je besluit dat je lief en leed gaat delen. Je spreekt met elkaar af om de resultaten van het eindexamen samen te delen, maar tegelijk uiteraard ook dat iedereen een bepaalde hoeveelheid uren per week hard zal studeren.

Je doet uiteraard volgens afspraak hard je best, het eindexamen komt en je haalt als eindcijfer een 9. Daarna blijkt echter dat die andere vijf gemiddeld een 5 hebben behaald. Is dat even een domper! Je hebt afgesproken om alles samen te delen, waardoor iedereeen hetzelfde cijfer krijgt, een 5,7.

Vervolgens kom je erachter dat zij bij lange na niet zo hard hebben gestudeerd als voordien was afgesproken. Ze hebben de boel in het honderd laten lopen en jij bent er slachtoffer van. Wat doe je nu? Blijf je loyaal en accepteer je 5,7 als eindcijfer, met alle gevolgen vandien? Terwijl je weet dat je een 9 hebt behaald? Of herroep je de overeenkomst omdat je kwaad bent dat zij hun deel van de afspraak niet zijn nagekomen?

Duitsland versus PIIGS
Bovenstaande situatie zou je kunnen vergelijken met de situatie van Duitsland ten opzichte van de Europese PIIGS landen Portugal, Ierland, Italië, Griekenland en Spanje. Vanaf het jaar 2000 zijn in Duitsland de loonkosten per eenheid productie in totaal met ongeveer 8% gestegen. Duitsland heeft dus zeer goed haar kosten onder controle gehouden en presenteerde deze week niet voor niets weer een sterke stijging van het handelsoverschot.

30 tot 40% loonkostenstijging
Terwijl Duitsland haar kosten onder controle hield, gingen in de PIIGS landen de “unit labour costs” de afgelopen 10 jaar met maar liefst 30% tot 40% omhoog. Deze vijf landen hebben daarmee de concurrentiepositie die ze in 2000 hadden vakkundig verkwanseld. Simpel gezegd zijn hun producten véél duurder geworden in het buitenland, dus minder export en minder inkomsten. De consequentie is dat het beste jongetje/meisje van de klas door de rest mee omlaag wordt gesleurd, wat tot uitdrukking komt in de koers van de Euro en dus uiteindelijk in de koopkracht van de Duitse burger.

En het ergste is dat we het hier hebben over een periode van 10 jaar. In 2003 kon iedere politicus al zien dat deze ontwikkeling gaande was, want daarvoor hebben ze cijferbureau Eurostat in het leven geroepen. Ze hadden dus ruim de tijd om maatregelen te nemen en hebben dat compleet nagelaten.
Wat zou ú doen als u Duitsland was?