Gisteravond wilde ik om iets na 23 uur juist mijn bed gaan opzoeken, toen ik bij de Nederlandse talkshow Pauw twee mensen zag zitten die direct mijn aandacht trokken.
Ik zag financieel geograaf Ewald Engelen, die grosso modo op dezelfde manier naar de in 2008 ontstane crisis kijkt als ik doe.
En tegenover hem zag ik ex-DNB president Nout Wellink, die volgens Engelen door een flagrant gebrek aan toezicht met pek en veren de laan had moeten worden uitgestuurd.
Twee tegenpolen. Dat kan alleen maar interessant worden! Dacht ik.
Werd het niet.
Wellink waarschuwde al in 2000, maar…
Het enige interessante was Wellink’s verklaring dat hij al sinds 2000 aan het waarschuwen was voor te snel stijgende huizenprijzen en te agressief opererende banken.
Alleen deed hij dat tegen zijn internationale collega centrale bankiers tijdens hun periodieke meetings in Basel. En dus niet tegen de Nederlanders die door DNB’s toezicht zouden moeten worden beschermd.
Als je ziet dat iets scheef groeit, waarom dan geen maatregelen?
Je ziet als DNB-president dat dingen scheef groeien in de huizenmarkt en bij banken. Je waarschuwt je internationale collega’s, maar je merkt dat die niet willen luisteren.
Waarom verzuim je dan in ’s hemelsnaam om in je eigen land (waarvoor je verantwoordelijk bent) de nodige maatregelen te nemen om scheefgegroeide zaken weer zoveel mogelijk recht te trekken?
Ik zou dat zó graag willen begrijpen! Misschien zou ik het begrijpen als Wellink het aan mij (en dus ook aan u) persoonlijk zou uitleggen.
Maar ik sta uiteraard niet in zijn rolodex.