Alle media-aandacht richting Italië. Een stijgende rente op Italiaanse staatsobligaties en uiteraard vooral het feit dat het politieke leven van Berlusconi aan een zijden draadje hangt, maakt Italië voor de media een prachtige kandidaat om alle schijnwerpers op te zetten.

Gek genoeg zijn de Italiaanse problemen praktisch gezien het gemakkelijkst oplosbaar. Italië heeft weliswaar een zeer hoge staatsschuld, maar geen overdreven hoog begrotingstekort. Ook zijn er in Italië de afgelopen jaren geen onroerend goed bubbels geweest zoals in Spanje en Ierland. Daarbij hoeft Italië minder te vrezen van haar bankensector dan veel ‘sterke’ EU-landen. En daarnaast is de Italiaanse burger een conservatieve spaarder. Genoeg andere landen dus die veel grotere problemen hebben dan Italië!

Het enige wat Italië trouwens moet doen is hervormen. Kosten besparen door een fors deel van de enorme bureaucratie weg te snijden. En daarnaast belastingen verlagen, zodat ondernemers weer worden aangemoedigd om te ondernemen. Helaas doen politici overal in de EU precies het omgekeerde. Ze gebruiken de ‘kaasschaaf methode’ om te bezuinigen en ze verhogen belastingen.

Een begrotingstekort wegwerken door belastingen te verlagen? Het klinkt paradoxaal, maar zo werkt het inderdaad. Wat bijna niemand zich realiseert is dat ALLE belastinginkomsten van een land direct of indirect het resultaat zijn van het feit dat er mensen zo gek zijn om te gaan ondernemen. Geen ondernemingen, geen belastinginkomsten.

Als je als land dus meer belastinginkomsten wilt hebben, dan moet je het voor bestaande ondernemers aantrekkelijker maken om in de toekomst van hun bedrijf te investeren en moet je het voor mensen aantrekkelijker maken om een onderneming te starten. Hoe meer ondernemers, hoe hoger de belastinginkomsten.