(door Tom Lassing)
De jaren richting de crisis waren het vooral de ratingbureaus die zich in feite voor veel geld lieten omkopen om mooie waarderingen af te geven. Je kon als bank in feite een goede rating voor je gestructureerde producten kopen.
Een perverse gang van zaken, waarbij er binnen de ratingbureaus niemand was die zich afvroeg of dat niet een beetje overeen zou komen met oplichting.
De wereld veranderde. De ratingbureaus weten nu dat er op ze gelet wordt. Ze doen nu meer dan ratings afgeven, ze geven zelfs beleggingsadvies én ze doen voorspellingen. Ze nemen ook niets meer zomaar aan en zelfs een bedrijf als Berkshire Hathaway, met 20 miljard aan cash, wordt lager gewaardeerd want… tja, waarom eigenlijk? De ratingbureaus nemen geen risico’s meer. Ze zijn zo geschrokken van de terechte kritiek, dat ze nu even liever te streng dan te soepel zijn.
Oftewel, we hadden niets aan de ratings en wederom hebben we er ook nu niets aan. Waarom zeggen ze niet dat bepaalde soorten bedrijven niet te beoordelen zijn, vanwege de specifieke risico’s die bijvoorbeeld banken en verzekeraars met zich meebrengen?
Blijkbaar durven ze dat ook weer niet, maar uiteindelijk slaan ze er bij banken en verzekeraars een slag naar. Laat u dus niet foppen door de ratings, ze zijn structureel onnauwkeurig en onderhevig aan marktsentiment.