Gisteren zag ik toevallig dit interview in het AD met Maarten Boeren, politieman in Hoorn.

Hij vertelt daarin waarom hij acties van de politie voor loonsverhoging steunt. De politiemensen willen 3,3% loonsverhoging. De regering wil het blijkbaar niet geven.

Allereerst moet ik eerlijk zeggen dat als ik lees wat Maarten tijdens zijn werk allemaal meemaakt, ik nooit en te nimmer zijn werk zou willen doen.

Niet voor de 2.100 euro per maand die Maarten verdient. Zelfs niet als ik er 10.000 euro per maand voor zou krijgen. Maar ondanks alles houdt Maarten van zijn werk.

Slachtoffer van dramatisch beleid
Wat mij echter het meeste trof was onderstaand citaat.

“Ik werk al 10 jaar bij de politie. We krijgen er eigenlijk al 6 jaar geen cent salaris bij, terwijl het leven wél duurder wordt.”

Dit, beste mensen, is waarom politici een drama zijn.

De gemakkelijkste weg
De afgelopen jaren had de regering keihard moeten snijden in alle regeltjes die politici de afgelopen 30 jaar hebben verzonnen. Om zodoende het leven voor burger en bedrijven véél simpeler te maken.

En om minder ambtenaren nodig te hebben om al die regeltjes te controleren, co-ordineren, administreren etc.

Ze hadden minstens een kwart van alle papier producerende ambtenaren in kantoorgebouwen moeten ontslaan.

Waardoor er meer dan genoeg financiële ruimte zou zijn om mensen als Maarten ieder jaar loonsverhoging te geven. Of nog beter, om belastingen te verlagen.

Maar zoals altijd hebben ze de kaasschaaf gebruikt. Iedereen op 0%. Want dat is voor een politicus veel gemakkelijker dan de boel eens goed opkuisen en reorganiseren.

Als ik politicus was…
Omdat politici (van links tot rechts) het verdommen om te doen wat tijdens een economische crisis écht nodig is, krijgt een agent als Maarten al zes jaar geen salarisverhoging. En gaat hij er nu al zes jaar lang in koopkracht op achteruit.

Net als zijn collega-agenten, en waarschijnlijk net als de verpleegsters, de onderwijzers, en andere mensen die écht waardevol werk leveren.

Als ik politicus was, dan zou ik me doodschamen.