Ongeveer twee weken geleden zag ik op tv een reporter vertellen dat ze de twee hoofdrolspelers van de Oscar winnende Indiase film “Slumdog Millionaire” had opgezocht en geïnterviewd. De film won een jaar geleden de Oscar en het jongetje en meisje dat de hoofdrol speelden, waren zo uit de sloppenwijk gehaald. De verslaggeefster wilde uiteraard weten hoe het deze kinderen nu verging en welke impact de film op hun leven heeft gehad.
Geen enkel zicht op verbetering
Het bleek dat het jongetje het iets beter had dan voordien, nu samen met zijn moeder in een klein appartementje woonde en regelmatig naar school ging. Het meisje woonde nog steeds in de sloppenwijk en ging niet naar school. Verslaggevers uit de hele wereld moeten betalen om het meisje te mogen interviewen. Het geld gaat naar stiefmoeder en enkele louche ooms. Een wereldster die in de sloppenwijk woont, niet naar school gaat en geen enkel toekomstperspectief heeft.
Volgens de verslaggeefster (die in India woont) bestaat iedere grote Indiase stad voor een derde deel uit sloppenwijken, waarin geen enkel perspectief op verbetering van financiële situatie en levensomstandigheden zichtbaar is. Het meisje uit “Slumdog Millionaire” is een schrijnend voorbeeld van hoe India’s economische groei volledig voorbij gaat aan het arme deel van de bevolking.
Chinees meisje in kledingfabriek
Terwijl ik hiernaar keek, moest ik denken aan een documentaire van enkele maanden voordien over een Chinees meisje van 17 jaar. Zij ging vanuit haar dorp werken in een kledingfabriek in de stad. Geen vrolijk gezicht, al die rijen met kledingmaaksters in allemaal hetzelfde uniformpje. Ze werkte ook nog eens voor haar familie, zodat ik gelijk medelijden met haar kreeg.
Toen liet de documentaire echter zien dat ze voor haar jaarlijkse vakantie terug naar huis ging. Een simpele boerderij in een klein Chinees dorp, waar iedereen elkaar kende. Ze droeg moderne kleding, een indicatie dat ze toch zelf ook profiteerde van haar werk in de fabriek. Haar broer werkte op de boerderij en maakte ook een moderne indruk. De gehele familie investeerde hun gespaarde geld in een nieuw te bouwen huis, groot genoeg voor ouders, kinderen met toekomstige echtgenoten en kleinkinderen. Eenvoudige mensen, die hard werken om vooruit te komen en die ook daadwerkelijk vooruit komen.
Enorm contrast in structuur
Het enorme contract in deze twee persoonlijke verhalen over gewone mensen is wat mij betreft tekenend voor het enorme verschil in de structuur van de economische groei van deze twee landen. China realiseert forse economische groei, waarbij in de afgelopen 30 jaar meer dan 400 miljoen Chinese burgers uit de armoede zijn gekomen én waarbij de infrastructuur van het land zeer grondig is aangepakt.
De forse economische groei in India gaat bijna geheel voorbij aan het arme deel van de bevolking. Zij blijven net zo arm als ze altijd waren. Daarbij heeft India haar infrastructuur niet bepaald op orde. Om structurele economische groei te realiseren moeten veel mensen uit de armoede worden getild én moet fors worden geïnvesteerd in infrastructuur.
China heeft geïnvesteerd in het fundament van haar economische huis (mensen en infrastructuur) en blijft dat doen. India heeft het gammele fundament gelaten voor wat het was en is gelijk gaan investeren in de muren en het dak. Om die simpele reden zal China de komende jaren uitgroeien tot ’s werelds grootste economische macht, en niet India.