Doe dan eens iets concreets!

We ontvangen van sommige mensen mails die zich erover beklagen dat wij zo negatief en pessimistisch zijn. Blijkbaar hebben die mensen liever dat wij de harde cijfers niet bestuderen, dat we de kop in het zand steken. En dan met zijn allen gaan hopen dat het leven de komende 30 jaar hetzelfde zal zijn als de afgelopen 30 jaar?

Wij willen echter wél weten hoe de zaken ervoor staan! En omdat de financiële situatie van Europa en de Verenigde Staten nogal penibel is, letten we ook meer dan anders op de acties (en niet de woorden!) van politici en centrale bankiers. Helaas moeten we constateren dat zij absoluut niets, maar dan ook echt hélemaal niets, bijdragen aan de oplossing van het probleem.

Er zijn veel situaties in het leven denkbaar waarbij je een probleem een tijd lang kunt negeren, en het op een zeker moment in de toekomst alsnog kunt oplossen. De belangrijkste eigenschap van financiële problemen is echter dat ze vanzelf groter worden als je ze niet direct en drastisch bij de keel pakt. Bij Amerikaanse en Europese politici geldt echter niet dat ze het probleem negeren. Was dat maar zo! Zij hebben het probleem de afgelopen twee jaar alleen maar erger gemaakt.

“Doe dan eens iets concreets!”, lazen we in één van deze mails. In dit artikel vertellen we toch zéér concreet waarin wij ons geld vooral niet willen beleggen. In dit artikel vertellen wij welke strategie wat ons betreft absoluut ideaal is voor de komende jaren. Ook vertellen we al maanden dat wij het zéér verstandig vinden om in fysiek goud en zilver te beleggen.

Als u ook negatief bent over de Amerikaanse en Europese economieën, dan betekent dat nog niet dat u bij de pakken neer moet gaan zitten. Er zijn meer dan genoeg mogelijkheden om ervoor te zorgen dat uw persoonlijke economie zich de komende jaren juist zeer positief ontwikkelt.

 

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media:

Wat is er nu eigenlijk helemaal veranderd?

Dat is wat je je gaat afvragen als je bekijkt hoe nerveus de beurzen in minder dan een week tijd zijn geworden. Dat allemaal om Griekenland dat 1,5% van de Euro-economie vertegenwoordigt en bijna 0% van de wereldeconomie? En waarvan al vanaf januari bekend is dat het daar scheef zit? Hoe kan het dan dat de beurzen daar een maand geleden niet nerveus van werden?

Ik heb afgelopen week veel leeswerk gedaan en kwam tot verschillende conclusies die nu eigenlijk tegelijk aan het samenvallen zijn (zie ook andere artikelen op deze site). Wat er nu met de Euro aan het gebeuren is, zie ik als niet veel anders dan pure marktmanipulatie waarbij wordt gepoogd om nervositeit te veroorzaken over de Euro. Vier maanden geleden maakte niemand zich nog zorgen over Griekenland of de Euro en stond de EUR/USD boven de 1,50.

Logica maakt plaats voor emotie
Nu wordt de markt nerveus over Spanje en Portugal, terwijl hun situatie objectief gezien véél minder zorgwekkend is dan de Griekse. Daarbij geldt dat de afgelopen vier maanden nauwelijks iets is veranderd in de financiële situatie van deze landen. Over de Verenigde Staten en Groot-Brittannië lijkt nu even niemand zich zorgen te maken. Iedereen vlucht zelfs in die “veilige” dollar. Hoe kan het dat de markten ogenschijnlijk zo nerveus worden van Spanje en Portugal, terwijl de VS en het VK er financieel een stuk beroerder voor staat? Waarom lijkt niemand zich zorgen te maken over de VS? Alleen maar omdat de Fed onbeperkt geld aan het bijdrukken is?

De Britten gaan over 2010 een begrotingstekort hebben van maar liefst 12%. Als de Grieken die bezuiningsmaatregelen daadwerkelijk doorvoeren, zijn de Britten straks met afstand het slechtst presterende land van Europa. Hoe kan het dat niemand zich daar druk om maakt? Het antwoord is simpelweg dat logica even opzij is gezet en plaats heeft gemaakt voor emotie en manipulatie.

 

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media:

Het enorme verschil tussen China en India

Ongeveer twee weken geleden zag ik op tv een reporter vertellen dat ze de twee hoofdrolspelers van de Oscar winnende Indiase film “Slumdog Millionaire” had opgezocht en geïnterviewd. De film won een jaar geleden de Oscar en het jongetje en meisje dat de hoofdrol speelden, waren zo uit de sloppenwijk gehaald. De verslaggeefster wilde uiteraard weten hoe het deze kinderen nu verging en welke impact de film op hun leven heeft gehad.

Geen enkel zicht op verbetering
Het bleek dat het jongetje het iets beter had dan voordien, nu samen met zijn moeder in een klein appartementje woonde en regelmatig naar school ging. Het meisje woonde nog steeds in de sloppenwijk en ging niet naar school. Verslaggevers uit de hele wereld moeten betalen om het meisje te mogen interviewen. Het geld gaat naar stiefmoeder en enkele louche ooms. Een wereldster die in de sloppenwijk woont, niet naar school gaat en geen enkel toekomstperspectief heeft.

Volgens de verslaggeefster (die in India woont) bestaat iedere grote Indiase stad voor een derde deel uit sloppenwijken, waarin geen enkel perspectief op verbetering van financiële situatie en levensomstandigheden zichtbaar is. Het meisje uit “Slumdog Millionaire” is een schrijnend voorbeeld van hoe India’s economische groei volledig voorbij gaat aan het arme deel van de bevolking.

Chinees meisje in kledingfabriek
Terwijl ik hiernaar keek, moest ik denken aan een documentaire van enkele maanden voordien over een Chinees meisje van 17 jaar. Zij ging vanuit haar dorp werken in een kledingfabriek in de stad. Geen vrolijk gezicht, al die rijen met kledingmaaksters in allemaal hetzelfde uniformpje. Ze werkte ook nog eens voor haar familie, zodat ik gelijk medelijden met haar kreeg.

Toen liet de documentaire echter zien dat ze voor haar jaarlijkse vakantie terug naar huis ging. Een simpele boerderij in een klein Chinees dorp, waar iedereen elkaar kende. Ze droeg moderne kleding, een indicatie dat ze toch zelf ook profiteerde van haar werk in de fabriek. Haar broer werkte op de boerderij en maakte ook een moderne indruk. De gehele familie investeerde hun gespaarde geld in een nieuw te bouwen huis, groot genoeg voor ouders, kinderen met toekomstige echtgenoten en kleinkinderen. Eenvoudige mensen, die hard werken om vooruit te komen en die ook daadwerkelijk vooruit komen.

Enorm contrast in structuur
Het enorme contract in deze twee persoonlijke verhalen over gewone mensen is wat mij betreft tekenend voor het enorme verschil in de structuur van de economische groei van deze twee landen. China realiseert forse economische groei, waarbij in de afgelopen 30 jaar meer dan 400 miljoen Chinese burgers uit de armoede zijn gekomen én waarbij de infrastructuur van het land zeer grondig is aangepakt.

De forse economische groei in India gaat bijna geheel voorbij aan het arme deel van de bevolking. Zij blijven net zo arm als ze altijd waren. Daarbij heeft India haar infrastructuur niet bepaald op orde. Om structurele economische groei te realiseren moeten veel mensen uit de armoede worden getild én moet fors worden geïnvesteerd in infrastructuur.

China heeft geïnvesteerd in het fundament van haar economische huis (mensen en infrastructuur) en blijft dat doen. India heeft het gammele fundament gelaten voor wat het was en is gelijk gaan investeren in de muren en het dak. Om die simpele reden zal China de komende jaren uitgroeien tot ’s werelds grootste economische macht, en niet India.

 

Deel dit artikel per mail of via uw sociale media: