“Belg parkeert recordbedrag op spaarboekjes“. Dit nieuws las ik gisteren in een Belgische krant. De Belgen plaatsten vorig jaar maar liefst 23 miljard euro op hun spaarrekening, waarmee het totale spaarsaldo op 172 miljard komt. Alleen al het simpele feit dat iets zó massaal gebeurt, is een eerste indicatie dat het juist géén goed idee is.
Maar daarnaast is het frappant dat zoveel mensen kiezen voor gegarandeerd verlies van koopkracht. Deze sparende Belgen (maar in Nederland is het niet anders) ontvangen gemiddeld 2% rente en betalen daar ook nog eens 15% belasting over. En dat terwijl de officiele Belgische inflatie in december 3,1% was. Het spaarsaldo van deze brave spaarders verliest zo ieder jaar gemiddeld 1,4% aan waarde. En dat is dan nog maar op basis van de huidige situatie, want inflatie is aan het stijgen.
Nog frappanter is echter dat zoveel mensen hun geld toevertrouwen aan dezelfde banken die tot 2008 het geld van hun spaarders in waardeloze verpakte hypotheken belegden, om zo hun eigen bonussen vooral zo hoog mogelijk op te krikken. Alles vergeten en vergeven? Weer volop vertrouwen in de banken? Of zouden mensen erop vertrouwen dat de overheid garant staat? Terwijl de Belgische staatsschuld de 100% van het BNP overstijgt?
In december had België 3,1% inflatie, terwijl de OECD voor het jaar 2010 een economische groei van 2% verwacht. In Spanje is de inflatie in december gestegen naar 2,9% en daar wordt voor 2010 helemaal geen economische groei verwacht. Inflatie is in een normale economische cyclus een verschijnsel dat optreedt bij een oververhit rakende economie. In Belgie en Spanje treedt nu inflatie op terwijl er niet of nauwelijks economische groei is. Dat resulteert in een ware nachtmerrie. Die nachtmerrie heet stagflatie.